Robin: niet op missie, wel mét een missie

Zijn vader zat in het leger. Robin Willems wilde hem achterna, als verpleegkundige. Maar hij was te jong voor de opleiding via defensie. Hij besloot een jaar te overbruggen en koos voor de opleiding Maatschappelijke zorg. “Het is zo’n leuke doelgroep en leuk werk dat ik hierin ben blijven hangen", vertelt hij. Wat bedoeld was als tussenjaar, werd het begin van een loopbaan in de zorg. Inmiddels zit Robin (35) al 18 jaar in het vak. Sinds kort als gespecialiseerd begeleider bij Radar. Niet op missie, wel mét een missie.

Loondienst voor een betere balans
In augustus 2023 begon Robin als zzp’er bij Radar in Heugem. Daarna volgde een opdracht op Jacintahof in Brunssum, waar hij uiteindelijk bleef. In mei 2024 besloot hij in loondienst te gaan. “Mijn partner was ziek. Ik werkte veel, was weinig thuis. Ik wilde rust en regelmaat terugbrengen. Meer thuis zijn voor een betere balans.”

Het was tijd voor groei
Begin 2025 begon het te kriebelen. Hij wilde verder groeien. Dus toen hij aangaf gespecialiseerd begeleider te willen worden, kreeg hij die kans van Radar. De vraag was wel of hij dit traject op locatie Willem II in Landgraaf wilde doen. “Ik zei meteen ja. Het was tijdelijk, niet mijn vaste doelgroep, maar het was een kans. En ik dacht: waarom niet?”

Bijzonder werk op een bijzondere plek
In woonvorm Willem II zitten veel oudere bewoners, vaak met een zware zorgvraag. “Ze hebben veel verzorging nodig en je krijgt er ook regelmatig te maken met palliatieve zorg. Een van de dingen die indruk heeft gemaakt is de manier waarop hier samengewerkt wordt. De bewoner krijgt wat hij echt nodig heeft. Als iemand in zijn laatste dagen zit en er is geen familie, dan zorgen wij als team dat er altijd iemand bij deze persoon is. Niemand sterft hier alleen.” Hij vertelt het rustig. En voegt dan toe: “Het is voor mij fysiek te zwaar, daarom kan ik niet meer aan het bed staan. Anders was ik zeer zeker gebleven.” Vanaf 28 juli is Robin terug op vertrouwde grond. “In Heugem kwam de functie van gespecialiseerd begeleider vrij. Daar heb ik op gesolliciteerd en die kans heb ik gekregen.”

Team ontlasten ook één van zijn taken
Robin houdt zich op een gemiddelde dag bezig met het aansturen en coachen van het team. Ook heeft hij de hoogintensieve casussen onder zijn hoede en plant hij evaluaties en overleggen. In de vroege dienst helpt hij het team opstarten, geeft medicatie, loopt mee bij het ontbijt. “Op deze manier ontlast ik het team. Ik vind het belangrijk dat mijn collega’s de handen vrij hebben om op hun gemak de zorg voor de bewoners te kunnen doen.” Tegelijk coacht hij medewerkers ‘on the job’. ’s Avonds is het rustiger. Dan ontfermt hij zich over bewoners die nog wat hulp nodig hebben: tanden poetsen, pyjama aantrekken, naar bed. Ook dan blijft hij meekijken met collega’s. En coacht hij hen als dat nodig is.

Nieuwe ideeën, nieuwe energie
Robin haalt zijn energie uit kleine dingen. “Als bewoners tevreden zijn. Als ze hebben gekregen wat ze nodig hebben. En als ik zie dat collega’s hun werk met plezier gedaan hebben.” Wat hij soms lastig vindt? “Overal in de zorg zie je veel verloop. Zo ook bij ons. Dan denk je: nu staat het team goed. En dan valt er toch weer iemand weg. Je begint dan opnieuw met bouwen. Dat is best lastig, maar ook wel interessant. Nieuwe mensen brengen ook weer nieuwe ideeën mee. En energie.”

Er zijn voor bewoners én collega’s
Hij heeft een scherp oog voor bewoners die net even wat meer aandacht nodig hebben. “Ik ben er nu voor jou, zeg ik dan. Even een kopje koffie samen drinken. Hoe gaat het? Wat kun je zelf nog? Wat wil je zelf? En wat niet?” Er zijn voor de bewoners is belangrijk, vindt hij. “We zitten vaak in de waan van de dag. En dan zeg je snel: ik heb je gehoord. Maar uiteindelijk heeft de bewoner net dat beetje meer nodig om dat ook echt te voelen. En op het moment dat ik even op de pauzeknop druk, dan is mijn luisterend oor vaak al genoeg. Meestal durven ze me dan ook over andere dingen aan te spreken.” Dit geldt ook voor zijn team. “Ik hou van een positieve sfeer. Iedereen moet zichzelf kunnen zijn. En als iemand ergens mee zit, is er ruimte om dit te bespreken.”

Buiten de comfortzone leer je het meest
Als Robin terugkijkt, dan is hij vooral trots op de keuzes die hij maakte. In loondienst gaan. Zijn traject afronden. Buiten zijn comfortzone stappen. “Dat traject op een nieuwe locatie, met een doelgroep die ik niet kende, heeft me veel gebracht. Ik raad dat iedereen aan: probeer eens iets anders dan je gewend bent. Dan zie je pas wat je kunt.”

Voor nu even pas op de plaats
Ambities heeft hij ook. “Voor nu is deze functie goed. Maar ooit wil ik richting management. Alles wat ik op de werkvloer heb gezien wil ik hierin meenemen, gecombineerd met leidinggeven. Maar voorlopig hou ik even pas op de plaats.” Want rust en ontspanning is ook nodig. Na een werkdag vindt hij die ‘in zijn achtertuin’ op de Brunssummerheide. “Ik wandel dan met onze jonge teckel die vol energie zit. Even mijn hoofd leegmaken, zo kan ik er morgen weer tegenaan.”